De volgende drie dagen reden we in volle vaart richting Hyden. Maandag was onze eerste werkdag. Het drong nog niet tot ons door en we genoten van het reizen. De eerste dag reden we 800 kilometer van Exmouth naar Geraldton. De tweede dag reden we naar Perth. Hier deden we de laatste keer boodschappen in Aldi. De derde dag reden we richting Hyden. Het kwam steeds dichterbij! Twintig kilometer voor Hyden hadden we veel zin om terug te draaien ???? We hadden geen zin! Een korte ontmoeting in het hotel met de bazin gaf ons alvast wel een goed gevoel. Alvast beter dan onze vorige ontmoeting met een potentiële werkgever in Hopetoun. Omdat er nog geen accommodatie voor ons beschikbaar was, gaven ze ons een hotelkamer voor één nacht. Uiteindelijk verbleven we hier twee weken. Gratis! Na een tijd begon dat wel wat tegen te steken omdat je niets anders had dan een kamer om je dagen door te brengen. Zelfs je vrije dagen. Maar we gingen niet zagen want het was gratis.
Op onze eerste werkdag moesten we samen kamers schoonmaken en bedden opdekken. Dit viel allemaal best goed mee. We begonnen wel al van dag één duidelijk te zien wat voor (g)een organisatie dat hier was. Enorm veel chaos maakte het er niet gemakkelijk op. De komende twee weken kregen we afwisselend werk. Kamers, helpen in de keuken, mensen bedienen in het restaurant en werken in de roadhouse. We klopten elk tussen de 125 en 130 uren de eerste twee weken. Het was vermoeiend maar het loon was wel navenant. Op een vijftal weken kan je hier gemakkelijk tussen de 4000 en 5000 euro verdienen.
Na onze eerste twee weken verhuisden we naar een huis op vijf minuten wandelen van de werkomgeving. Het deed ons even deugd om niet meer op de hotelkamer te vertoeven. We konden koken, relaxen in de living en het bed was zeker niet slecht. We deelden het huis met Mirthe en Tom. We hadden hen leren kennen in Coral Bay en hadden contact met elkaar gehouden. Die waren ondertussen op ons aanraden (zij zochten immers ook werk, maar konden niets vinden) ook naar hier afgezakt om te komen werken. De bazin vroeg ons of we hier wilden blijven werken tot eind mei. We werden wat overvallen door de vraag, maar stemden wel in. We werden aangenomen als ‘casual workers’, wat wil zeggen dat je niet echt met een contract werkt. We kregen een vaste werkagenda voor de komende maand. We waren tevreden met de uren; 45 tot 60 uren per week, maar dit betekende wel dat we elkaar nog amper zouden zien. Inez moest bijna elke dag de roadhouse (tankstation) openen om 5u30 tot 13u30 (wat vaak uitliep tot 14u of 15u). Nadien had ze een korte pauze tot 17u30. Dan begon haar avondshift in de keuken tot 21u (in het begin soms wel tot 22u). Enorm vroege, late en lange dagen maken het werk vermoeiend. Ik stond plots alleen maar op de shift van 13u30 tot 21u in de roadhouse. Elke dag moest ik afsluiten en stond ik regelmatig alleen. Het was voor ons best aanpassen en niet altijd even leuk dat we elkaar alleen maar kort in de ochtend zagen en een uurtje ’s avonds voor we gingen slapen. De uren storen ons niet, maar het in shiften apart werken was echt ons ding niet. Het ging hier voornamelijk om het geld maar het moet ook nog plezant blijven.
Na vier weken en de vijfde week te beginnen hadden we af en toe een shift samen die voor ons de week doorbrak. Telkens zagen we er naar uit om op dinsdag een vrije dag te hebben. Veel doe je dan niet want het is aangenaam om uit te slapen, niet op je voeten te moeten staan en eindelijk even wat tijd met elkaar door te brengen. Hier in de buurt is ook niets te doen tenzij je al één tot twee uur gaat rijden. Dus we brachten onze vrije dagen voornamelijk binnen door. De Mol, Temptation Island, Blind getrouwd en Game Of Thrones kijken. De beslissing maken wanneer we willen stoppen en verder reizen is niet zo gemakkelijk. We hadden er beide echt wel genoeg van maar het geld dat blijf binnenrollen kan geen kwaad.
Iedereen was ontzettend tevreden over ons. We zijn harde werkers en leren snel bij. Dat had iedereen meteen in het snuitje. We waren erg blij met de tevreden collega’s en dat maakte dat iedereen aan onze mouwen trok om met ons te werken. Dit kwam ook aan de bazin haar oren en zij bood ons een sponsorship aan. Dit wil zeggen dat je drie of vier jaar werkt voor hen en nadien kan je je permanente residentie in Australië aanvragen. We waren ontzettend gecharmeerd, maar dit is niet zomaar een beslissing die je in één, twee, drie neemt. Ely zit ook nog met zijn diabetes en al het nodige medische materiaal dat hij elke dag nodig heeft. Bovendien hadden we na enkele weken ook wel door dat er ontzettend veel dingen niet door de beugel konden. Zo hingen er overal camera’s die de bazin op bijna elk moment van de dag zat te bekijken en zo controleerde of je je werk wel deed. Er ging ook de ronde dat ze je afluisterde. Vreemde toestanden! Bovendien liep er ontzettend veel mis op gebied van organisatie; werkrooster die constant veranderde en collega’s die regelmatig over elkaar roddelden. We begonnen er na vijf weken genoeg van te hebben. Een klein akkefietje i.v.m. het rooster deed de bom bij ons ontploffen. De bazin wilde laten voelen dat ze de macht over je had. We hadden allebei het idee dat dat voor ons niet hoefde en dat we daar te oud voor geworden waren. We lieten hen zaterdag weten dat we onze week (tot en maandag werkten, want dinsdag was onze vrije dag) zouden uitdoen en dat het dan voor ons genoeg was. Haar hebben we niet meer gezien, zij was naar Perth zaterdag. We stuurden haar een smsje, maar kregen nooit antwoord. Zondag draaide ik nog een dubbele shift en eindigde ik samen met Ely in de roadhouse. Ik wilde voor de zekerheid het rooster toch nog eens checken voor maandag. Zij had ons van het rooster gehaald zonder ons te verwittigen. Het was duidelijk dat we de juiste beslissing genomen hadden!
We namen de volgende dag nog afscheid van iedereen. Sommigen schrokken, want hadden nog niet gehoord dat we zouden stoppen. We bedankten iedereen en pakten onze spullen in. Aan dit avontuur houden we alvast een goede vriendschap en een heleboel ervaringen over. We zijn erg blij dat onze spaarrekening wat is aangevuld om de laatste drie maanden verder te kunnen reizen. We leerden veel bij over onzelf, maar ook elkaar. We hadden ondertussen ook contact gehouden met Steve & Sheila. We waren meer dan welkom om even uit te rusten na het harde werken. We klopten allebei bijna dagelijks zo’n 12 uur en waren stikkapot. We kwamen maandagavond aan in Mandurah bij Steve & Sheila.
In alle drukte hebben we bijna geen foto’s genomen. Beetje jammer, want zo kunnen we jullie niet echt een beeld geven waar we hebben gewerkt.
X Ely & Inez
Ik ben ervan overtuigd dat je moet doen wat je graag doet en gaan voor wat je wil in het leven. Ik ga door het leven met een no-nonsens mentaliteit een passie voor reizen, bloggen en de digitale wereld. In 2018 ben in de reis van mijn leven aangegaan samen met mijn vriendin, sindsdien wil ik verder de wereld rondreizen en ontdekken.