We vertrokken met de taxi richting Sanur waar we de boot naar Nusa Lembongan namen. In de taxi zat een Nederlands koppel waar we aan de praat mee geraakten. Aan de boot moesten we lang wachten vooraleer alles in orde was om te vertrekken. Het inladen van alle bagage gebeurde namelijk manueel. De jonge zeelui namen soms tot 3 rugzakken of koffers tegelijk boven hun hoofd om zo het water door te wandelen en ze op de boot te laden. Het was schrijnend om te zien dat ze dit tot 6 maal per dag doen. Eens op de boot namen we plaats. Het totale ritje zou een dik half uur duren. De zee was woest, maar een bootrit van dit kaliber hadden we toch nog nooit meegemaakt. Na tien minuten begon mijn maag toch een beetje te draaien. Ik moest me de hele rit focussen op de horizon, die soms ook gewoon verdween door het schommelen, om niet misselijk te worden. Inez had het moeilijk. Ze begon te zweten, werd wit, kreeg hartkloppingen en na lang volhouden moest ze toch een zakje gebruiken. Het was hels. In Europa hadden ze volgens mij nooit uitgevaren met dit weer. Toen het eiland in zicht kwam werden de golven minder hoog en werden de laatste 5 minuten van de rit iets aangenamer. De zee was prachtig. Het lichtblauwe en glasheldere water deed ons onmiddellijk stralen. We hadden er zin in. Het was laagtij. Hierdoor kwam een klein bootje ons ophalen om ons aan wal te zetten. De boot maatschappij had een taxi die ons afzette aan ons hotel Dayung Villas. Een prachtige en mooi verzorgde kamer maakte het eiland plaatje helemaal af. We hadden beide honger en aten een kleine snack in The Other Bar. We wandelden naar Mushroom Bay en dronken iets in Hai Rai Zen. Hier bleven we plakken, genoten we van enkele cocktails en lekkere sharing plates. Het was een gezellige avond. Het toffe op het eiland is dat de meeste grote restaurants een pick-up en drop-off service hebben. Dit is omdat er geen taxi of openbaar vervoer op het eiland rondrijdt. We werden ’s avonds aan ons hotel afgezet en genoten van een heerlijke nachtrust in een zalig zacht bed.
De volgende ochtend aten we een lekker ontbijt en gingen we het eiland verkennen. Een toffe wandeling bracht ons aan Dream Beach. Het was er mooi maar druk. We poseerden voor enkele foto’s en lesten onze dorst. Devils Tears was gelijkaardig aan The Blow Holes in Australië. Maar toch minder impressionant. We hadden nog nooit zoveel Chinezen bij elkaar gezien. Ik denk zelfs dat er in China geen meer waren op dat moment. Ze kwamen met hopen toe. Op elke foto staan er wel op. Het gaf ons wel het gevoel van even terug aan de kust van Australië te zijn (uitgezonderd de duizenden Chinezen dan 😀 ). Eten deden we in Oiishi (met dank aan Flore voor de tip). Een zeer bekende sushi zaak. Ongelooflijk vers en lekker. Dat je dit kunt krijgen voor zo weinig geld is gewoonweg top. De rest van onze dag genoten we van de zon en het zwembad in ons hotel. Een prachtige tuin maakte dit te mooi om waar te zijn. We sprongen in het zwembad en maakten veel plezier. ’s Avonds aten we in Hai Bar Grill met zicht op zee. Ook hier dronken we lekkere cocktails en genoten we van lekker eten.
Komodo Garden was ons volgend verblijf. De man was opdringerig en gaf ons een behaagd gevoel. Er was een mooi zwembad en daar maakte we de volledige dag gretig gebruik van. Een rustdag deed ons zeker deugd. ’s Avonds wandelden we naar Sandy Beach en hadden we een gezellige tête-à-tête in Sandy Bar met een prachtig uitzicht op Sandy Beach. We babbelden over onze toekomst en de dromen konden niet op. Om 3u ’s nachts werden we wakker gemaakt door blaffende honden en twee Chinezen in het hutje naast ons die het niet plezanter vonden om luidruchtig met de familie te bellen. Inez was het beu en ging op hun deur kloppen om “rustig” te vragen om te gaan slapen.
Na een slechte nachtrust maakten we snel een boeking in onze vorige slaapplek want de hutjes hier waren te gehorig. We aten een lekkere bananenpannenkoek en vertrokken naar Dayung Villas. Hier namen we nog even plaats aan het zwembad vooraleer we naar de andere kant van het eiland wandelden om een fiets te huren. We aten ons middageten in Eco Deli en huurden een fiets bij een vriendelijke dame. De fietsen konden er mee door maar veel moesten we natuurlijk ook niet verwachten. We fietsten naar Nusa Ceningan. Een klein zustereiland dat we nog niet verkend hadden. Dit eiland konden we bereiken via The Yellow Bridge. Door alle heuvels en het bloedhete weer was het vermoeiend om te fietsen maar we waren blij met de extra beweging en hadden veel plezier. Het was leuk om het eiland te verkennen op een andere manier. We dronken iets aan Mahana Point. Een vreemd plekje, maar je had hier wel een mooi uitzicht op een baai. Hier zagen we ook enkele surfers die de grote golven trotseerden. Na de zware fietstocht genoten we nog van een massage en aten we ’s avonds in The Deck. We aten enorm lekker, klonken gezellig enkele glaasjes en genoten we van een prachtig uitzicht. We zagen alvast uit naar onze zalige slaapplek in de heerlijke bedden bij Dayung.
De volgende ochtend was het tijd om naar het volgende eiland, Nusa Penida, te vertrekken. Hiervoor namen we een boottocht van 10 minuten op een klein bootje. Deze bootjes wachten aan The Yellow Bridge en deelden we met enkele locals.
x Ely & Inez
Ik ben ervan overtuigd dat je moet doen wat je graag doet en gaan voor wat je wil in het leven. Ik ga door het leven met een no-nonsens mentaliteit een passie voor reizen, bloggen en de digitale wereld. In 2018 ben in de reis van mijn leven aangegaan samen met mijn vriendin, sindsdien wil ik verder de wereld rondreizen en ontdekken.