Na een treinrit van twee uur kwamen we aan in Miriam Vale. De treinrit viel al bij al wel mee. Het was een iets andere trein die minder comfortabel was dan de vorige. Onze shuttle naar het centrum van Agnes Water stond al klaar. Een warm ontvangst en vele tips later werden we afgezet aan onze hostel. We zochten de receptie en meldden ons aan. Onze boeking werd niet gevonden en we vroegen ons af of we wel in de juiste hostel stonden. Aangezien dat alle hostels het woord 1770 (naam van de omgeving) in hun naam hebben staan begonnen we nog meer te twijfelen. Ik liep snel achter de dame van onze shuttle of ze nog even kon wachten vooraleer ze vertrok. Twee minuten later wist Inez te vertellen dat we niet juist zaten. We namen onze rugzakken en stapten terug het busje in. Al een geluk was het niet ver rijden. We kwamen aan in 1770 Southern Backpackers, iets verder van het centrum. We hadden voor de eerste keer sinds onze aankomst in Australië een gedeelde kamer met 2 andere personen geboekt. We maakten onze bedden op, sloten onze zakken goed af en namen de shuttle om 12u richting het centrum. We zochten iets om te lunchen en vonden een gezellige plek, genaamd Codies Place. We bezochten het strand en kuierden nog even door het centrum. Rond 15u werden we afgezet aan het Kangoeroe Sanctuary waar we kangoeroes in het wild konden zien en voederen. Dit is een opvangcentrum waar de kangoeroes kunnen gaan en staan wanneer ze willen. Ze komen hier regelmatig omdat ze weten dat ze hier eten krijgen en verzorgd worden. Soms zitten hier 10 kangoeroes en op andere dagen zitten er hier 60. De kleinere zitten hier afgesloten om aan te sterken en krijgen dagelijks nog voeding van de fles. De bedoeling van dit centrum is om de populatie te vergroten. Australië heeft sinds een tijd geleden de wet aangepast en toegelaten om op deze dieren in het wild te jagen. Zoals vele diersoorten, zal de kangoeroe als er niet anders gehandeld wordt, ook met uitsterven bedreigd worden. Inez was niet op haar gemak wanneer ze omringd werd door een aantal kangoeroes, maar uiteindelijk heeft ze er toch een aantal gevoederd en geaaid.
Onze volgende stop was Town of 1770. Hier deden we een leuke wandeling tussen de tropische fauna en flora die ons leidde van de haven tot aan de punt van dit schiereiland. Om dit stuk van het land te bereiken moesten we een fikse wandeling naar boven wandelen, dit bracht ons naar de perfecte plek voor (alweer) een zonsondergang. π De zon werd op dit punt jammer genoeg geblokkeerd door een boom die in de weg stond. We klommen over de omheining, baanden ons een weg tussen de rotsen naar boven en genoten van het uitzicht. Door een enorme wind voelden we ons niet op ons gemak, maar we bleven nog even tot de zon onder was. Vlak voor we terug naar beneden klommen zagen we een herdenkingsplaatje op deze plek waar een visser was omgekomen. Dit gaf ons toch weeral een duidelijk signaal dat de natuur de bovenhand neemt wanneer ze wilt. Het was bijna volle maan, deze lichtte de volledige oceaan op.
Na ons eten en het bijwerken van onze blog namen we nog even de tijd om uitgebreid te praten over ons gevoel hier in Australië. We merkten sinds gisteren bij elkaar op dat we mentaal een beetje op waren en dat we de steeds wederkerende stranden, oceanen en zonsondergangen een beetje beu waren. Ook alles wat je hier wilt doen en bekijken kost geld. Er is weinig avontuur op onszelf en we hunkeren naar een eigen busje en het kamperen. Kortom een beetje meer eigen controle over wat we willen doen en zien.
Ondanks het slapen in een shared dorm, sliepen we enorm goed! We genoten van het gratis ontbijt en trokken het centrum in om onze was te doen. We lazen in onze heilige reisbijbel ‘Trotter’, deze bracht ons naar het Getaway Garden Café. Hiervoor moesten we eerst een wandeling maken langs een godverlaten asfaltweg die ons precies naar het hiernamaals bracht. Het enige dat we hier tegenkwamen was de broeierige zon en road kill. Onze eerste slang was een feit, al dan niet klein en dood. We genoten van een lekkere lunch en wandelden verder naar het Paperbark Forest. Het was een sprookjesachtig bos dat vol stond met Paperbark Trees. Deze bomen hebben hun naam te danken aan de schors die lijkt op papier. Ondanks dat de wandeling in het bos maar 15 minuten duurde kwamen we volledig tot rust en konden we genieten van elkaars gezelschap en de prachtige natuur.
We kijken alvast uit naar onze volgende bestemming; Rainbow Beach en Fraser Island.
X Ely & Inez
Was de lekker lunch de slang?
Haha! π
Weer fijne blog met prachtige fotoβs!!!!
LEUKE HERINNERINGEN VOOR LATER!!!!!
MOEKIE
Absoluut! Genieten doen we! x Love you!
Ik zit op een lijnbus vol pubers maar kan me ondanks hun lawaai helemaal verliezen in jullie verhalen en foto s. Ik hoor niemand meer om me heen????. Prachtige foto s en zalig om zoveel dieren van dichtbij te zien. Ervaringen voor e heel leven in je hart mee te dragen xx astrid
Heel fijn dat je zo geniet van onze verhalen. Dat doen wij ook zeker en vast. Mooie herinneringen die voor altijd in ons hart zitten. Liefs Inez (en Ely) xxx
Mss ergens eens wat langer blijven
en tot rust komen. Want het waren toch wel snelle en intense weken qua reizen. Ge hebt tijd. Moet.volgende week niet thuis zijn. Het mag maar β¦.????
Daddy
Tegen Kerst hé π Mopje! Rusten doen we op tijd en stond π x